4 december

hallo allemaal,

De afgelopen dagen zijn zeer heftig voor ons geweest.
Ten eerste hebben we een stuk ongeloof, daarnaast beginnen we het beter te beseffen en zijn we enorm verdrietig. We hebben onze familie elke dag bij ons en Hanneke (mijn zusje) is full-time bij ons de huishouding en de telefoontjes aan het regelen. Daarnaast zijn er een heleboel lieve vrienden en vriendinnen die goed op ons passen en regelmatig bij ons zijn. De huisarts komt elke dag langs om te kijken hoe het gaat, zelfs tijdens z'n vrije weekend. 's Nachts hebben we hulp van de Thuiszorg, zij zijn de hele nacht bij Stef, zodat wij kunnen proberen te slapen. Ook deze dames hebben hun vrije weekend opgeofferd voor Stef, geweldig. Afgelopen zondagavond is Stef thuis nog echt gedoopt door pastor Marita, dat was heel indukwekkend. We hadden een nooddoop gehad voor de grote operatie en zouden het echt doen als Stef weer fit zou zijn. Nu hadden we toch het gevoel dat we hem iets mee wilden geven en we zijn blij dat we het gedaan hebben. Met Stef gaat het naar omstandigheden redelijk, hij gaat niet echt achteruit. Hij is wel heel wit, maar z'n Hb zal wel laag zijn gezien de tijd na de kuur. Maar dan is weer de vraag of je hem nog een bloedtransfusie wilt en moet geven. Dan zou hij dus met de ambulance naar Sneek moeten, daar 4 uur aan het infuus en dan weer terug met de ambu, een heel gedoe voor Stef. Hij is nog goed helder als hij z'n ogen open heeft, hij hoort en ziet alles in de kamer. Stef was altijd gek op muziek en reageerde heel erg op Marieke, als ze begon te huilen dan kreeg Stef ook een pruillipje. Dat is nu nog zo; hij doet z'n ogen open als de muziek aan gaat, hij kan een kwartier naar de Teletubbies kijken en hij wordt onrustig als Marieke gaat huilen. We hebben gister ontdekt dat hij heel lekker op z'n buik bij ons kan liggen, dan is hij zo twee uur rustig. Dat zijn de kostbare momenten waar we nu nog van kunnen genieten. Verder is er geen genieten aan, je ziet je kind lijden en ziek zijn en dat doet vreselijk veel pijn...